Herfstblad
Iemand zei laatst dat loslaten het einde is van een proces. Dat vind ik mooi gezegd. Over het algemeen is het erg moeilijk voor mensen om iets los te laten als het nog niet klaar is om losgelaten te worden. Je ziet het als proces in de natuur duidelijk terug. In de herfst als de bladeren klaar zijn om losgelaten te worden, laten ze ook zo los van de tak. In de zomer moet je er flink aan trekken en gaat het niet soepel.
Ik maak het in mijn praktijk weleens mee. Iemand komt met een vraag of een probleem waar ze graag anders mee om zou willen gaan. Samen kijken en voelen we wat de gewenste situatie zou zijn en hoe daar te komen. Over het algemeen geeft dat het gewenste resultaat. Af en toe, echter, loopt het niet soepel. Ondanks alternatieven die gevonden zijn of onderzocht zijn, wil het niet lukken en wordt er in valkuilen gestapt die juist vermeden hadden willen worden.
Als dat gebeurt zit er vaak een obstakel in de weg in de vorm van een diepe overtuiging die de cliënt parten speelt en waar ze nog niet klaar mee is. Overtuigingen zijn hardnekkige (ondermijnende) gedachten over jezelf. Deze gedachten bestaan uit verinnerlijkte stemmen van belangrijke mensen en ervaringen in je leven. Ze bepalen mede je handelen omdat ze aan de basis daarvan liggen. Als je bijvoorbeeld hebt meegekregen van je ouders dat gevoeligheid een zwakte is, dan kan dat een overtuiging zijn geworden. Deze overtuiging beïnvloedt je handelen als volwassene.
Zelf kan ik me in eerste instantie vervelend voelen als de sessies niet het gewenste resultaat hebben. Ik wil graag het beste voor mijn cliënten en voel me voor een deel verantwoordelijk als het niet gaat zoals gehoopt.
Dan is het obstakel van de klant ook herkenbaar voor mezelf. Onder de vraag aan mezelf of ik iets anders had kunnen doen zit een stemmetje dat zegt dat ik misschien niet goed genoeg ben. Het is gelukkig geen overtuiging meer, maar wel een kortdurend moment van twijfel dat opspeelt. Zo gauw ik het stemmetje herken, kan ik het aankijken en weer loslaten. Dat kan omdat de overtuiging dat ik misschien niet goed genoeg ben een losse gedachte is geworden. Het is van een verinnerlijkte overtuiging, na ervaring en zelfonderzoek, een losse gedachte geworden die niet reeël is. Die gedachte hoort niet (meer) bij mij. Ik kan het loslaten.
Zo kan ik zien dat sommige vragen van cliënten een antwoord nodig hebben uit een diepere laag van hen zelf. Als dat een laag is die ze zelf nog niet herkennen of waar ze nog niet naar willen kijken, dan respecteer ik dat. Het proces heeft tijd nodig. Aan het einde daarvan gaat loslaten een stuk soepeler.
Als jij toe bent aan loslaten en je wilt daar ondersteuning bij, klik dan eens hier om te kijken of ik jou hierin iets te bieden heb.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.dankh.nl
Waarom doe je het eigenlijk?
Iedere werkende vrouw zou zich regelmatig af mogen vragen waarom ze het werk doet dat ze doet. Wat haar vreugde geeft.
Dit vind ik belangrijk, omdat weten waarom je iets doet, weten wat je diepste drijfveer is, een enorme bron van energie en inspiratie is. Het geeft bodem aan je dag als je weet waar je voor (op)staat en het geeft je vleugels als je weet waar je in gelooft en waar je het voor doet.
Dat valt tegenwoordig niet mee als je in de zorg werkt!
In mijn praktijk en daarbuiten kom ik steeds meer vrouwen tegen die zich drie slagen in de rondte werken en voortdurend zowat topsport beoefenen door van het een naar het ander te rennen.
Ze werken voor organisaties waar in deze tijd veel bezuinigd en gereorganiseerd wordt, wat er op neer komt dat men met minder mensen, meer en complexer werk moet doen.
In plaats van stil te staan om te voelen en te kijken hoe ze dat kunnen doen, rennen ze nog een beetje harder en werken ze nog een beetje langer. Ze sjeezen van de ene deadline naar de andere.
Sommige vrouwen redden dat een hele poos, andere vrouwen kraken in hun voegen. Vermoeidheidsklachten, darmklachten, slaapproblemen en protesten van kinderen en partner thuis zijn het gevolg.
Herken jij jezelf hierin?
Vraag jij jezelf nog wel eens af: Waar ben ik mee bezig? Waar ren ik naar toe?
Als je merkt dat je blijft rennen en het gevoel van 'moeten' en gejaagdheid je gesteldheid het best beschrijven, is het hoog tijd om stil te staan. Denken dat je daar geen tijd voor hebt is hét signaal om het juist wél te doen.
Er komt voorlopig geen eind aan het rennen. Door met zijn allen te blijven rennen houden we zelf het tempo te hoog. Zo ren je steeds verder van je zelf weg.
Daar kun je wat aan doen.
Maak tijd voor jezelf en sta stil. Word stil om te staren, om te dromen, om te mijmeren. Maak tijd vrij om naar binnen te gaan en (weer) contact te maken met je drijfveer, met waar je in gelooft, met waarom je het eigenlijk ook al weer doet.
Zomaar een ochtend of een middag alleen thuis of buiten in de natuur. Als je dit regelmatig doet zul je merken dat je de waan van de dag veel beter kunt laten voor wat het is en je beter bij jezelf kunt blijven.
Je blijft er gezonder bij!
Mocht je het contact met je drijfveren helemaal kwijt zijn geraakt en ze wel graag (her)vinden dan kun je contact met me opnemen. Gaan we samen wandelen om ze te zoeken!
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
06 2554 1120
www.dankh.nl
www.facebook.com/www.dankh.nl